توکن اوراق بهادار چیست؟ + مزیت های Security Tokens

منظور از اوراق بهادار، نوعی ابزار مالی دارای ارزش و قابل معامله است. بر اساس این تعریف، بسیاری از ابزارهای مالی امروزی مثل سهام، اوراق قرضه، اختیار معامله و … را می‌توان اوراق بهادار دانست. در بازارهای مالی مدرن که بر پایه بلاک چین هستند، مفهومی به نام توکن اوراق بهادار (Security token) وجود دارد. توکن‌های اوراق بهادار را می‌توان نوعی اوراق بهادار دانست که به صورت توکن دیجیتال در اختیار خریدار اوراق بهادار، قرار می‌گیرند. مالکیت توکن اوراق بهادار به معنی مالکیت بخشی از سهام یک شرکت یا یک دارایی فیزیکی است.

توکن اوراق بهادار دقیقا چیست؟ چرا این توکن‌ها ساخته شده‌اند و چه مزایایی دارند؟ در ادامه این مقاله می‌خواهیم در رابطه با این موضوعات، صحبت کنیم. با داموندمگ همراه باشید.

توکن اوراق بهادار  Security token چیست؟

هر توکن اوراق بهادار، سهمی از یک دارایی یا کسب و کار است. از نظر فنی، زمانی می‌توانیم نام توکن اوراق بهادار را روی یک توکن بگذاریم که پیرو قوانین دولتی اوراق بهادار باشد و ارزش خودش را از دارایی‌های قابل معامله خارج از شبکه بلاک چین بگیرد.

دولت‌ها و کسب و کارهای خصوصی می‌توانند توکن‌های اوراق بهادار صادر کنند. از این نظر، توکن‌های اوراق بهادار شبیه سهام شرکت‌ها در بورس یا اوراق قرضه هستند. این توکن‌ها با توکن‌های کاربردی (Utility token) فرق دارند زیرا توکن‌های اوراق بهادار، حق مالکیت یک دارایی را به همراه دارند.

اگر بخواهیم خیلی ساده توضیح دهیم، توکن‌های اوراق بهادار، قراردادهای دیجیتالی لیکوئید هستند که معادل سهام در دارایی‌هایی‌های ارزشمند، مثل سهام شرکت، املاک و مستغلات یا حتی خودرو هستند. با استفاده از توکن‌های اوراق بهادار، سهام مالکیت در یک دفتر کل عمومی یا همان بلاک چین، حفظ می‌شود.

استارت‌آپ‌هایی که از طریق عرضه اولیه سکه (ICO) یا عرضه اولیه صرافی (IEO) برای شروع کار خود، سرمایه جمع می‌کنند، می‌توانند با توکنی کردن اوراق بهادار خود، لیکوئیدیتی دارایی خود را افزایش دهند و سرمایه‌گذاران بیشتری را جذب کنند. توکنی کردن اوراق بهادار، مزایای دیگری مثل کاهش کارمزد صدور، کارایی بالایی بازار، مالکیت کسری (fractional ownership) و بهبود دسترسی به دارایی‌های واقعی دیجیتالی شده نیز برای این استارت‌آپ‌ها دارد.

تست هاوی

در ایالات متحده آمریکا، هر چیزی که تحت عنوان اوراق بهادار تعریف شود، تحت بازبینی نظارتی کمیسیون بورس و اوراق بهادار (SEC) قرار می‌گیرد. توکن‌های اوراق بهادار نیز از این قاعده مستثنی نیستند. البته، توکن‌های معدودی نیز وجود دارند که هم بعضی از ویژگی‌های اوراق بهادار را دارند و هم می‌توان آن‌ها را توکن کاربردی دانست و تکلیف آن‌ها مشخص نیست.

کمیسیون بورس و اوراق بهادار ایالات متحده آمریکا برای تعیین اینکه چه چیزی اوراق بهادار است و چه چیزی اوراق بهادار نیست از تستی تحت عنوان تست هاوی (Howey test) استفاده می‌کند. این تست، چهار پارامتر زیر را بررسی می‌کند:

• سرمایه‌گذاری پول: به این معنی که کسی روی کالاها یا خدمات سرمایه‌گذاری کرده است.
• بودن در یک شرکت تجاری معمولی: به این معنی که دارایی‌های سرمایه‌گذار در هم آمیخته (مشارکت افقی) هستند یا رابطه‌ای مستقیم بین تبلیغ سرمایه‌گذاری و موفقیت یا شکست آن وجود دارد (مشارکت عمودی).
• انتظار سود: سود مورد انتظار می‌تواند در نتیجه سود بازگشت دارایی ثابت یا در نتیجه افزایش قیمت کالا یا خدمات باشد.
• وابستگی صرف به اقدامات دیگران: به این معنی که آیا سود سرمایه‌گذاری در نتیجه اقدامات کسانی است که سرمایه‌گذاری را تبلیغ کرده‌اند یا خیر.

به طور خلاصه می‌توان گفت که بر اساس تست هاوی، اگر کسی با امید سود بردن از اقدامات دیگران، پولی را روی چیزی سرمایه‌گذاری کند، آن دارایی را می‌توان اوراق بهادار در نظر گرفت.

توکن‌های اوراق بهادار چگونه ایجاد می‌شوند و چرا ارزشمند هستند؟

اغلب شرکت‌ها، توکن‌های اوراق بهادار را به شیوه مشابهی تولید می‌کنند؛ شرکتی، توکن اوراق بهادار را صادر می‌کند و مالکیت این توکن به معنی مشارکت در مالکیت کسب و کار است. سپس، شرکت، لیست سفیدی از آدرس‌های والت رمزارز سرمایه‌گذارانی که که مجاز به خرید آن توکن‌ هستند، تهیه می‌کند.

سرمایه‌گذاران برای قرار گرفتن در آن لیست باید اثبات کنند که تابع قوانین و محدودیت‌های آن اوراق بهادار هستند. حداقل این قوانین و محدودیت‌ها، تابعیت از قانون احراز هویت مشتری (KYC) و قانون ضد پولشویی (AML) است. با اینکه یک پروتکل توکن اوراق بهادار نمی‌تواند با قوانین حوزه‌های قضایی در سرتاسر دنیا مطابقت داشته باشد، شرکت‌ها می‌توانند با تعیین محدودیت‌هایی برای کسانی که می توانند توکن‌ها را بخرند، خودشان را با اغلب قوانین، سازگار کنند.

اغلب مردم می‌توانند در عین حال که فقط با افراد درون لیست سفید معامله می‌کنند، توکن‌های اوراق بهادار خود را به هر شکلی که می خواهند، بفروشند و بخرند. Open Finance، Blocktrade و tZero، بعضی از اولین صرافی‌هایی هستند که برای این نوع فعالیت‌ها، ایجاده شده‌اند.

توکن‌های اوراق بهادار چگونه استفاده می‌شوند؟

Security token، از این نظر که قراردادهایی دیجیتالی و قابل معامله برای مالکیت بخشی از یک سهام هستند، با ارزهای دیجیتال فرق دارند.

کاربردهای بسیار زیادی برای این نوع توکن‌ها وجود دارد. برای مثال، شرکت‌ها سرمایه‌گذاری املاک و مستغلات (REITs) می‌توانند سهام خود را در بلاک چین، صادر کنند و خرید این توکن‌ها به معنی خرید سهمی از املاک و مستغلات تحت مالکیت این شرکت‌ها است.

شرکت‌ها می‌توانند در پلتفرم‌های توکن‌های اوراق بهادار، با برگزاری عرضه اولیه توکن اوراق بهادار (STO)، بخشی از سهام خودشان را عمومی کنند و با این کار، به تعداد بسیار بیشتری از سرمایه‌گذاران که که واجد شرایط قانونی سرمایه‌گذاری در شرکت‌ها از طریق عرضه‌های اولیه سنتی (IPO) در یک بازار بورس قانونی هستند، دسترسی داشته باشند.

چرا شرکت‌ها از توکن‌های اوراق بهادار استفاده می‌کنند؟

برای مثال، تصور کنید که شرکتی قصد دارد تا سهام خودش را به شکل توکن‌های دیجیتالی در بین سرمایه‌گذاران، تقسیم کند. می‌توان این توکن‌ها را طوری طراحی کرد که دارای تمامی امتیازات قابل انتظار از سهام، مثل حق رأی و افزایش سرمایه باشد.

این روش عمومی‌سازی سهام، مزیت‌های بیشماری برای شرکت‌ها دارد. توکن‌های اوراق بهادار، همانند رمزارزها و دیگر انواع توکن‌ها، از مزیت‌های شبکه بلاک چینی که روی آن صادر می‌شوند، بهره‌مند هستند. از مهم‌ترین این مزیت‌ها می‌توان به شفافیت، سرعت در توافق، عدم اختلال در پلتفرم معاملاتی و تقسیم‌پذیری اشاره کرد. در زیر، به صورت جداگانه در رابطه با هر یک از این مزیت‌ها، صحبت می‌کنیم.

شفافیت

در دفتر کل عمومی، هویت کاربران، نامشخص است اما همه چیزهای دیگر، کاملا حسابرسی شده هستند. در بلاک چین هر کسی می‌تواند قراردادهای هوشمندی را که توکن‌ها را مدیریت می‌کنند، ببیند یا تراکنش‌های انجام شده را رهگیری کند.

سرعت در توافق

وقتی صحبت از ترید سهام باشد، همیشه، مرحله توافق، مرحله محدود کننده سرعت است. در حالی که ممکن است معاملات، تقریبا به صورت لحظه‌ای انجام شوند اما انتقال مالکیت سهام در پلتفرم‌های سنتی، زمان‌بر است. در مقابل، در شبکه بلاک چین، فرآیند انتقال مالکیت به صورت خودکار انجام می‌شود و ممکن است که فقط چند دقیقه وقت بگیرد.

زمان به کار

بازارهای مالی سنتی، محدودیت‌هایی از نظر زمان به کار یا آپتایم (Uptime) دارند. این بازارها در بازه‌های زمانی مشخصی در طول روز و در روزهای مشخصی در طول هفته باز و در آخر هفته‌ها، بسته هستند. در مقابل، بازارهای معاملات دارایی‌های دیجیتالی، به صورت ۲۴ ساعت شبانه روز، ۷ روز هفته و ۱۲ ماه سال، فعالیت می‌کنند.

تقسیم‌پذیری

آثار هنری، املاک و مستغلات و دیگر دارایی‌های با ارزش، در صورتی که توکنی شوند، قابلیت تقسیم‌پذیری پیدا می‌کنند؛ یعنی سرمایه‌داران خرد نیز می‌توانند بخشی از مالکیت یک دارایی گران قیمت، مثل یک اثر هنری با شکوه و ارزشمند را داشته باشند. برای مثال، می‌توان یک نقاشی ۵ میلیون‌دلاری را به ۵۰۰۰ توکن با ارزش هزار دلار، تقسیم کرد. با این کار، تعداد کسانی که می‌توانند این دارایی را بخرند به طور چشمگیری افزایش پیدا می‌کند.

البته، بد نیست اشاره کنیم که بعضی از توکن‌های اوراق بهادار، محدودیت‌هایی از نظر تقسیم‌پذیری دارند. در بعضی از موارد، اگر مالکیت توکن با امتیازاتی مثل حق رأی و افزایش سرمایه همراه باشد، ممکن است به دلایل اجرایی، محدویت‌هایی برای تقسیم‌پذیری توکن، وجود داشته باشد.

تفاوت توکن‌های اوراق بهادار با توکن‌های کاربردی چیست؟

توکن‌های اوراق بهادار و توکن‌های کاربردی، شباهت‌های زیادی با همدیگر دارند. از نظر فنی، عرضه‌های این دو نوع توکن‌ها، تفاوتی با همدیگر ندارند. هم Security token و هم توکن‌های کاربردی، تحت کنترل قراردادهای هوشمند قرار دارند و حتی می‌توان آن‌ها را به آدرس‌های بلاک چین، ارسال کرد. شباهت دیگر این دو نوع توکن این است که هر دو آن‌ها در صرافی‌هایی معامله می‌شوند که تراکنش ها در آن‌ها به صورت همتا به همتا است.

تفاوت اصلی توکن‌های اوراق بهادار و توکن‌های کاربردی، در قوانین و تنظیم‌گری‌های اقتصادی است. این توکن‌ها را می‌توان هم به صورت عرضه اولیه سکه (ICO) و هم به صورت عرضه اولیه صرافی (IEO)، به عموم، عرضه کرد تا استارت‌آپ‌ها یا پروژه‌های عرضه کننده آن‌ها بتوانند بودجه کافی برای توسعه اکوسیستم‌های خوشان را جمع‌آوری کنند.

کاربران می‌توانند با سرمایه‌گذاری روی این پروژه‌ها و استارت‌آپ‌ها، توکن‌های دیجیتالی دریافت کنند و با استفاده از آن‌ها در شبکه بلاک چین پروژه، حضور داشته باشند. مالکیت این توکن‌ها می‌تواند به معنی حق رأی یا دسترسی به محصولات و کالاهای پروژه باشد.

توکن‌های کاربردی، ارزش ذاتی ندارند. اگر پروژ‌ه‌ای، رشد کند و موفق شود، سودی نصیب کسانی که با خرید توکن‌های کاربردی در آن پروژه سرمایه‌گذاری کرده‌اند، نمی‌شود که این موضوع، دقیقا با مالکیت اوراق بهادار سهام شرکت‌ها در تضاد است. از این توکن‌ها، فقط می‌توان برای خرید کالاها یا خدمات آن استارت‌آپ یا آن پروژه استفاده کرد و حتی می‌توان آن‌ها را فروخت اما مالکیت آن‌ها به معنی مالکیت سهام شرکت ارائه کننده نیست.

به دلایلی که در بالا برای شما توضیح دادیم، ارزش توکن‌های کاربردی محل اختلاف نظر است. بسیاری از سرمایه‌گذاران، این توکن‌ها را با امید افزایش قیمت آن‌ها همراه با رشد و توسعه پروژه می‌خرند. در صورتی که پروژه با شکست مواجه شود، هولدرها نمی‌توانند کار زیادی برای بازیابی دارایی خود انجام دهند.

توکن‌های اوراق بهادار، درست همانند توکن‌های کاربردی و از طریق فرآیند به نام عرضه اولیه توکن اوراق بهادار یا STO، صادر می‌شوند. با این حال، از نقطه نظر سرمایه‌گذاری، این توکن‌ها، تفاوت‌های زیادی با توکن‌های کاربردی دارند.

با اینکه Security token روی بلاک چین صادر می‌شوند اما نباید فراموش کرد که این توکن‌ها، معادل اوراق بهادار هستند. در نتیجه، برای حمایت از سرمایه‌گذاران و جلوگیری از کلاهبرداری، به شدت تحت نظارت قرار دارند. از این نظر، STO، نسبت به ICO، شباهت بسیار بیشتری به IPO دارد.

معمولا، وقتی سرمایه‌گذاران، توکن اوراق بهادار می‌خرند، در واقع، سهام، اوراق قرضه یا مشتقات را خریداری می‌کنند. توکن‌های آن‌ها، همانند قراردادهای سرمایه‌گذاری هستند و مالکیت سرمایه‌گذاران بر دارایی‌های خارج از بلاک چین را تضمین می‌کنند.

عرضه اولیه توکن اوراق بهادار چیست؟

همانطور که گفتیم، استارت‌آپ‌ها و پروژه‌ها برای تأمین بودجه توسعه خود، در فرآیندی به نام عرضه اولیه توکن اوراق بهادار (Security Token Offering) یا STO، توکن‌های اوراق قرضه را به عموم، عرضه می‌کنند. اما STO دقیقا چیست؟

در فرآیند STO، توکن‌های اوراق بهادار یک شرکت استارت‌آپی یا یک پروژه، در صرافی‌های توکن‌های اوراق قرضه که در بالا به بعضی از آن‌ها اشاره کردیم، به فروش می‌رسند. در واقع، می‌توان STOها را نوعی عرضه اولیه عمومی در نظر گرفت که معامله دارایی‌های مالی را با توکنی کردن اوراق بهادار دیجیتالی، تسهیل می‌کند.

عرضه اولیه توکن اوراق بهادار، نسبت به عرضه اولیه سکه یا ICO، بسیار ایمن‌تر است زیرا عرضه اولیه اوراق بهادار تحت نظارت‌های قانونی شدید انجام می‌شود اما ICOها، تحت نظارت هیچ نهاد متمرکزی قرار ندارند و خیلی از آن‌ها، کلاهبرداری هستند.

ICOها در سال ۲۰۱۷ کولاکی به پا کردند اما متأسفانه، بعضی‌ها از این فرصت سوء استفاده کرده و با معرفی پروژه‌هایی قلابی، توکن‌های بی‌ارزشی را به مردم فروختند و نهایتا، میلیون‌ها دلار کلاهبرداری انجام شد و سرمایه‌داران، اعتماد خود را به ICOها از دست دادند.

انواع Security tokens

در این بخش، خیلی مختصر در رابطه با انواع توکن‌های اوراق بهادار صحبت می‌کنیم. همچنان با داموندمگ همراه باشید.

توکن‌های ایکوئیتی

مالکیت توکن‌های ایکوئیتی (Equity) به معنی مالکیت بخشی از سهام شرکت صادرکننده این توکن‌ها است. به علاوه، مالکیت این توکن‌ها، معمولا امتیازاتی مثل حق رأی و افزایش سرمایه را به همراه دارد.

توکن‌های اوراق قرضه

توکن‌های قرضه، توکن‌هایی هستند که با دارندگان آن‌ها از شرکت صادرکننده، سود می‌گیرند. این توکن‌ها همانند نرخ بهره یا وام‌های کوتاه-مدتی هستند که به شخصیتی حقیقی یا حقوقی داده می‌شوند. دو نوع توکن اوراق قرضه وجود دارد:

• توکن‌های اوراق قرضه ثابت (stable debt tokens): دارندگان این توکن‌ها، سود ثابتی از شرکت صادرکننده دریافت می‌کنند.
• توکن‌های قرضه متغیر (variable debt tokens): دارندگان این توکن‌ها، سودی متغیر از شرکت صادرکننده دریافت می‌کنند که میزان آن وابسته به سودآوری شرکت است.

توکن‌های با پشتوانه دارایی

توکن‌های با پشتوانه دارایی (Asset-backed tokens) توکن‌هایی ساخته شده بر اساس شبکه بلاک چین هستند و مالکیت آن‌ها به معنی مالکیت سهمی از یک دارایی است. این دارایی‌ها می توانند هر چیزی، از املاک و مستغلات گرفته تا کالاها و حتی الماس باشند.

توکن‌های اوراق بهادار و امور مالی قابل برنامه‌نویسی

با توجه به ارزش بازارهای امروزی، این احتمال وجود دارد که توکنی کردن می‌تواند سبب شود که بازارهای مالی سنتی به سرعت به فرآموشی سپرده شوند. دیجیتالی شدن کامل امور مالی، مزایای بسیار زیادی برای سرمایه‌گذاران و مؤسسه‌های مالی دارد.

در طول سالیان سال، اکوسیستمی از پایگاه‌های داده متمرکز، سبب کند شدن و هزینه‌بر شدن امور مالی شده است. مؤسسه‌ها و سازمان‌های فعال در حوزه امور مالی، باید منابع زیادی را به فرآیندهای مدیریت داده‌های خارجی ناسازگار با اکوسیستم خود، اختصاص دهند.

در مقابل، بلاک چین، یک پایگاه داده توزیع شده است که هر کاربر یا کسب و کاری می‌تواند به راحتی در آن فعالیت داشته باشد. کارهایی که قبلا توسط سرورهای سازمان‌های مالی انجام می‌شدند امروزه به صورت یک دفتر کل توزیع شده، بین تمامی کاربران فعال در بلاک چین، توزیع شده‌اند. با توکنی کردن اوراق بهادار می‌توان آن‌ها را در یک شبکه توزیع شده صادر و معامله کرد که در بالا به مزایای این کار، اشاره کردیم.

اتوماسیون در بلاک چین، می‌تواند بسیاری از فرآیندهای مالی را به سرعت انجام دهد. برای مثال، انطباق با قوانین KYC/AML، قفل کردن سرمایه‌ها برای مدت‌های مشخص و خیلی از عملکردهای دیگر را می‌توان روی بلاک چین، خودکارسازی کرد.

چرا توکن‌های اوراق بهادار تا این اندازه مهم هستند؟

از آن‌جایی که دارایی‌های عرضه شده به صورت توکن‌های اوراق بهادار، دارای ماهیت فیزیکی در دنیای واقعی هستند، همانند پلی بین امور مالی سنتی و دنیای بلاک چین عمل می‌کنند. اما توکن‌های اوراق بهادار چه تغییراتی در امور مالی ایجاد می‌کنند؟

۱- کمک به بازیابی اعتبار توکن‌های دیجیتالی

به دلیل مشکلاتی که ICOها در سال ۲۰۱۷ ایجاد کردند، اعتماد سرمایه‌گذاران نسبت به توکن‌های دیجیتالی و امور مالی در شبکه‌های بلاک چین، تا حد زیادی، خدشه‌دار شد. در چنین شرایطی، Security token، با نظارت کامل نهادهای قانونی، سرمایه‌گذاری مطمئنی محسوب می‌شوند و سبب جلب اعتماد دوباره سرمایه‌گذاران به توکن‌های دیجیتالی شده‌اند.

۲- کاهش هزینه‌های امور مالی

به دلیل کارمزدهای مرتبط با واسطه‌هایی مثل بانک‌ها، تراکنش‌های مالی سنتی، کمی گران هستند. در مقابل، توکن‌های اوراق بهادار، نیاز به واسطه‌هایی مثل بانک‌ها را از بین می‌برند و در نتیجه، کارمزدها، کاهش پیدا می‌کند. احتمالا در آینده، قراردادهای هوشمند، پیچیدگی، هزینه و کاغذبازی و بروکراسی امور مالی را کاهش می‌دهند.

۳- افزایش سرعت اجرای امور مالی

امور مالی سنتی با واسطه‌های متعددی انجام می‌شوند و در نتیجه، سرعت انجام این نوع امور مالی، بسیار پایین است. توکن‌های اوراق بهادار با حذف این واسطه‌ها، سرعت اجرا و انتقال دارایی را بسیار سریع‌تر کرده‌اند. به دلیل همین سرعت بالا، توکن‌های اوراق بهادار به سرمایه‌گذاری‌های جذابی تبدیل شده‌اند.

۴- دسترسی به بازار آزاد و تعداد بالای سرمایه‌‌گذاران

سرمایه‌گذاری‌های سنتی، محدودیت مکانی زیادی دارند. برای مثال، سرمایه‌گذارای در شرکت‌های آمریکایی برای سرمایه‌گذاران داخل ایران، بسیار دشوار است.

در مقابل، توکن‌های اوراق بهادار که روی بلاک چین صادر می‌شوند، به راحتی در دسترس تمامی مردم دنیا قرار دارند. همین دسترسی به بازار آزاد سبب می‌شود تا تعداد سرمایه‌گذاران، بسیار بالاتر از تعداد سرمایه‌گذاران در بازارهای محلی مثل بازارهای بورس اوراق بهادار باشد.

۵- کاهش نیاز به خدمات حقوقی

در آینده، پروژه‌های توکن‌های اوراق بهادار از قراردادهای هوشمندی استفاده خواهند کرد که تمامی عملیات مالی را به صورت نرم‌افزاری انجام می‌دهند. بعضی از این عملیات، در حال حاضر توسط مؤسسات حقوقی و وکلای مالی انجام می‌شوند.

۶- کاهش مداخلات مؤسسات و سازمان‌های مالی

یکی از مهم‌ترین مزیت‌های استفاده از بلاک چین، غیرمتمرکز بودن آن است که سبب امنیت بسیار زیادش می‌شود. با کاهش تعداد واسطه‌ها با عرضه Security token، امکان دخالت‌های سازمان‌ها و مؤسسات و کنترل آن‌ها روی فرآیند سرمایه‌گذاری، کاهش پیدا می‌کند.

۶- لیکوئیدیتی بیشتر

معاملات ثانویه توکن‌های اوراق بهادار به سادگی از طریق پلتفرم‌های معتبر معاملات توکن‌های اوراق بهادار، امکان‌پذیر است و دارندگان این اوراق بهادار، به راحتی می‌توانند توکن‌های خودشان را نقد کنند.

آیا توکن‌های اوراق بهادار معایبی هم دارند؟

با اینکه حذف واسطه‌ها با معرفی توکن‌های اوراق بهادار، یک مزیت مهم در نظر گرفته می‌شود اما با مشکلاتی نیز همراه است. با حذف واسطه، مسئولیت‌های معاملات به خریدار یا فروشنده، محول می‌شود.

واسطه‌هایی مثل مؤسسات مالی و کارگزاری‌ها، کارهای بسیار مهمی مثل پذیره‌نویسی، بازاریابی عرضه اولیه و اوراق بهادار، بیمه کردن مقادیر بالای اوراق بهادار و تنظیم شکایت را در اکوسیستم‌های مالی انجام می‌دهند.

بسیاری از منتقدان توکن‌های اوراق بهادار بر این باورند که صادرکنندگان این توکن‌ها نخواهند توانست تا چنین عملیاتی را بدون کمک مؤسسه‌های مالی انجام دهند. باید صبر کرد و دید که آیا این نگرانی‌ها، پایه و اساسی دارند یا خیر.

جمع‌بندی

امروزه، کاربردهای فناوری بلاک چین در امور مالی، فراتر از ارزهای دیجیتال رفته است. دلیل محبوبیت زیاد فناوری بلاک چین در امور مالی، ویژگی‌هایی مثل غیرمتمرکز بودن، سرعت بالای انجام امور مالی و زمان به کار همیشگی، بوده است.

یکی از کاربردهای جدید فناوری بلاک چین، صدور توکن‌های اوراق بهادار توسط شرکت‌های دارای دارایی‌های فیزیکی و واقعی است. این شرکت‌ها، که معمولا شرکت‌های استارت‌آپی هستند، برای جمع‌آوری بودجه مورد نیاز برای توسعه، در فرآیندی به نام عرضه اولیه توکن اوراق بهادار یا STO، توکن‌های اوراق بهادار خود را به سرمایه‌گذاران می‌فروشند.

با اینکه این فرآیند، خیلی شبیه به عرضه اولیه سکه یا ICO به نظر می‌رسد، اما امنیت سرمایه‌گذاری روی توکن‌های اوراق بهادار بسیار بیشتر از سرمایه‌گذاری روی کوین‌هایی است که اعتبار پروژه آن‌ها، قابل سنجش نیست.

از آن‌جایی که توکن‌های اوراق بهادار، نوعی اوراق بهادار محسوب می‌شوند، تحت نظارت نهادهای قانونی قرار دارند و این نهادها از حقوق سرمایه‌گذاران، محافظت می‌کنند.

توکن‌های اوراق بهادار، شباهت‌های زیادی با توکن‌های کاربردی دارند با این تفاوت که مالکیت Security token به معنی مالکیت سهمی از یک دارایی، مثل سهام یک شرکت است.

توکن‌های اوراق بهادار دارای سه نوع اصلی توکن‌های ایکوئیتی، توکن‌های اوراق قرضه و توکن‌های با پشتوانه دارایی هستند.

اینطور که به نظر می‌رسد، توکن‌های اوراق بهادار، تغییراتی اساسی در بازارهای مالی ایجاد خواهند کرد، آن‌ها را از حالت سنتی خارج می‌کنند و به سمت بلاک چین، سوق می‌دهند.

توکن‌های اوراق بهادار، اعتبار از دست رفته توکن‌های دیجیتالی را بازیابی کرده‌اند، هزینه‌های امور مالی را کاهش داده‌اند، به امور مالی سرعت بخشیده‌اند، سبب دسترسی شرکت‌ها و سرمایه‌گذاران به بازارهای آزاد شده‌اند، تعداد سرمایه‌گذاران را افزایش داده‌اند، نیاز به امور حقوقی را کاهش داده‌اند، سبب کاهش مداخلات سازمان‌ها و مؤسسات مالی در سرمایه‌گذاری‌ها شده‌اند و با لیکوئیدیتی خوبی که دارند، به اهداف جذابی برای سرمایه‌گذاران تبدیل شده‌اند.

با این حال، منتقدین بر این باورند که شرکت‌های صادرکننده توکن‌های اوراق بهادار نمی‌توانند به طور کامل واسطه‌ها را از امور مالی حذف کنند و نهایتا، به مؤسسات و سازمان‌های مالی، نیاز پیدا خواهند کرد.